Ik ga het nog één keer proberen…

 

Zoals bij sommige mensen inmiddels duidelijk is hebben wij drie kinderen in huis met een spraakgebrek. Zo’n spraakgebrek is om het makkelijk te zeggen een klein drama en even in het kort uitleggen wat voor effect dat heeft op zowel de kinderen met een spraakgebrek als de mensen er omheen is eigenlijk niet mogelijk. Toch ga ik het nog een keer proberen. Waarom? Eigenlijk heel simpel, afgelopen dagen heb ik verschillende redenen gehoord waarom onze kinderen niet goed zouden gaan praten variërend van “dat komt omdat het een meerling is” tot “dat komt omdat je geen tijd voor ze hebt”.

Vragen kunnen niet dom zijn maar opmerkingen wel en bovenstaande opmerkingen ( of daarop gelijkende) behoren zeker onder de categorie domme opmerkingen.

Het is net zoiets als tegen een ouder van een dik kind zeggen dat ze dat kind maar wat minder te eten moeten geven of tegen een ouder van een kind dat het moeilijk heeft in groep 3 zeggen dat ze dat kind dan maar wat meer moeten voorlezen. En hoe kan het dat je niet merkt aan een kind dat zijn ogen +2 zijn…..

Maar okay, onze kinderen hebben dus een spraakgebrek, onze kinderen hebben een probleem met het uitspreken van woorden. Nee, onze kinderen hebben geen probleem met begrijpen. Ze weten heel goed wat je bedoelt als je tegen hun praat. Het is dus niet nodig om ze te behandelen als hele kleine kinderen. Ze hebben namelijk alleen een SPRAAKGEBREK. Ze zijn zich alle drie ook erg bewust van het feit dat ze dingen niet of niet goed kunnen uitspreken dus hen proberen te verleiden tot het uitspreken van woorden die ze toch niet kunnen zeggen levert alleen frustratie op. Zowel voor de peuter als voor ons als ouders zijnde. Ik vraag jou toch ook niet tien keer achter elkaar om de tafel van 16 op te noemen!?

Voor een spraakgebrek gaan de meeste kinderen in Nederland naar de logopedist. Iedereen kent denk ik wel een kind wat daarheen gaat omdat het slist of de R nog steeds niet uit kan spreken. De “gewone” logopedie behandelingen zeg maar.

Bij onze kinderen is het iets anders, ze gebruiken te weinig verstaanbare woorden en zinnen ( welke zinnen….) om door de “grote buitenwereld” begrepen te worden. Hiervoor gaan ze dus alle drie naar de Taaltrein. Een peuterspeelzaal speciaal ( en alleen) voor kinderen met een ernstig spraak-taal probleem. Hier worden ze ondergedompeld in een “taalbad”.

De taaltrein is dus zeker niet te vergelijken met de gewone logopedist, het gaat er in die paar uur zo intensief aan toe dat mijn kinderen na een dagdeel te zijn geweest thuis erg snel in slaap vallen. Hier hadden ze bij de gewone peuterspeelzaal echt helemaal geen last van.

Het is ook niet zo dat als je denkt dat je kind het wel gebruiken kan je je kind “even” kan aanmelden. Er word getest en nog een keer getest en dan worden de testen nog een keer bekeken door een indicatiecommisie waarna je als iedereen vind dat de peuter zich niet gaat redden op de wachtlijst kan worden geplaatst met de hoop dat er een plekje vrij komt voordat de peuter vier is. Bij ons heeft dit traject een dik jaar geduurd. (en dan natuurlijk x drie). Als je dan door de wachtlijst heen bent en er drie peuters geplaatst zijn komt een van de moeilijkste dingen die wij als ouders ooit gedaan hebben. Onze kinderen van net drie jaar met een taxi naar “school” laten gaan. Helemaal alleen zonder ouders, broers of zusjes.

Maar okay, wij hebben hier in huis drie peuters met een spraakgebrek. Dit kunnen wij niet verhelpen door te proberen hun woorden te laten uitspreken die ze niet uit kunnen spreken. Wij zijn namelijk geen logopedist dus wanneer wij dat wel zullen doen richten we waarschijnlijk alleen maar meer schade aan. Wij kunnen alleen proberen hun te begeleiden en proberen hun te begrijpen. Op welke manier ze zich ook duidelijk maken, mimiek, gebaren, woorden of wijzen moeten wij proberen hun te begrijpen. Aan de andere kant moeten onze peuters dus soms ook heel ingewikkeld doen voordat ze begrepen worden. Want hoe erg zij en wij ook onze best doen er zijn dagelijks toch vele momenten dat we elkaar echt niet begrijpen.

Gaat dit ooit goedkomen. Ja, dat is iets waar ik de volste vertrouwen in heb. Met een beetje hulp van anderen en onszelf gaan mijn kinderen er zeker gewoon komen. Het duurt wat langer maar vergeet niet;

Ze zijn niet gek ze hebben gewoon een SPRAAKGEBREK!