dinsdag 17 juli 2012

Kon het maar altijd zo zijn…..

 

Hoe ouder je word hoe moeilijker je het krijgt. Je gaat nadenken over het “hoe” en “waarom” en ook over “wat anderen zullen denken”.

Moet ik me bijvoorbeeld druk gaan maken over mijn schrijffouten en eventuele rare zinsbouw of zal ik dat naast me neerleggen. Degene die zich er aan stoort kan me mailen en dan wil ik het eventueel wel veranderen. Geen bericht is goed bericht, toch?!

Zal ik me er druk over maken hoe het hier in huis gaat alleen omdat het bij anderen in huis nu eenmaal anders gaat? Tja, soms wel, soms niet…..

Maar toch

  • ik zal nooit twee verschillende sokken aantrekken.
  • probeer ik kleding aan te trekken die redelijk bij elkaar passen.
  • ben ik altijd overal op tijd.
  • zal ik mijn kinderen proberen “toonbaar” de deur uit te laten gaan.

Dus ja, ik houd net als de rest van de wereld rekening met dat wat “sociaal toelaatbaar gedrag” is. Pas me aan op bepaalde punten terwijl andere punten voor mij niet ( of minder ) interessant zijn.

Hoe anders is dat als je twee jaar oud bent. Als je twee bent

  • ga je lekker gillen als je boos bent.
  • gooi je met je eten als het niet lekker is.
  • spreek je altijd met je gehele lichaam.

Maar ook,

  • als je als meisje met jongensdingen wilt spelen doe je dat.
  • als je moe bent ga je lekker achter de bank liggen.

En als laatste,

  • ALS JE VIND DAT JE EEN PRINSES BENT DAN BEN JE DAT!

DSCF8308

 

Dus ja, eigenlijk ben ik poepiegroenjaloers op al die heerlijke vrijheden van peuters!

zaterdag 14 juli 2012

JAAAAAA, ze kan het!!!!!

 

 

DSCF8041

Vanaf vandaag kan onze Ziva niet alleen heel goed paprika’s in stukjes snijden maar ook haar eigen naam zeggen!!!!!

Voor een ander misschien heel normaal maar voor ons toch een kleine doorbraak!!!!! Na al die tijd “ief” of “pip” te hebben gezegd kan ze nu als eerste haar eigen naam superverstaanbaar zeggen.

vrijdag 13 juli 2012

oeps, regen was ook leuk!

 

Toch ben ik nu weer in de valkuil van de Hollandse mentaliteit gevallen. Nadat ik mezelf nog wel zo belooft had om toch echt te gaan kijken of ik mijn kinderen zonder het “klagen over het weer” zou kunnen opvoeden.

Afgelopen week was er dan ook wel heel veel water naar beneden gekomen maar ondanks dat kon ik het toch redelijk voor mezelf houden.

Zelfs als Ziva in zo’n diepe plas ging staan dat het water bij haar laarzen naar binnen liep. Of als Robert eerst zijn broek uit zijn laarzen trok om daarna door het natte gras en bijbehorende plassen te gaan rennen. Kim schijnt niks zo leuk te vinden als met een schone broek van een natte glijbaan te gaan en zelfs dat ging me goed af.

Bij al dit soort dingen werd één enkele grens getrokken. Omkleden pas als we weer naar binnen gaan. ( wassen lijkt hier misschien een hobby maar is het echt niet!) Dit vinden mijn peuters echt niet leuk maar een volgende plas laat ze gelukkig hun natte voeten weer vergeten waardoor de krijs/gil en huilbuien niet echt lang duurden.

Vandaag was ik het echter zo zat dat ze in de 500 meter van de peuterspeelzaal naar huis alle drie hun schoenen nat hadden en moddervlekken op mijn broek hadden gesmeerd. Dat ik toen ze de schommels zagen meteen zei; “niet op de schommels, die zijn nat en dat is vies”. Dit werd door alle drie mijn moddermonsters meteen beaamd.

Bijna meteen nadat de eerste riep “eeg, ies” ( regen is vies) schoot me te binnen dat ik zou proberen om ze dat niet aan te leren. Dat ik zou proberen om ze te leren dat ook regen er gewoon bij hoort en ze niet het plezier wat ze in dat soort weer hebben zou afpakken.

Nu maar hopen dat ze mij mijn ene fout zullen gaan vergeven en morgen gewoon weer lekker door de plassen gaan rausen…..

woensdag 11 juli 2012

Bah, vies, blèh.

 

In mijn lijstje van vies staan gewoon een aantal dingen. Sommige dingen schijnen te wennen en andere dingen wennen dus helemaal nooit.

Pap voeren aan hele kleine kinderen vind ik dus echt heel erg vies. Dat spul glibbert, plakt en doet raar. Als mijn kinderen dat eten krijgt het een eigen leven of zo waardoor ik er regelmatig wat van aan mijn vingers krijg. Wennen zal het nooit maar gelukkig zijn ze nu allemaal zo oud dat ik alleen de tafel maar hoef schoon te poetsen….

Poep hoort hier zeker ook onder de noemer vies. Vies als het op de wc-bril zit in plaats van in de wc. Vies als het uit een luier komt lopen in plaats van er netjes in te blijven. Vies als het op bedjes, muren en op allerlei knuffels word gesmeerd. Voor een groot gedeelte zal dit gedoe opgelost zijn met de jaren en daarnaast moet ik eerlijk toegeven dat na poepfeestje nr. zoveel het zelfs lukt om een peuterkamer schoon te poetsen zonder overgeefneigingen!

imagesCA0Y0I96

Zelfs luizen vind ik inmiddels niet meer erg. ( okay, ik stoor mij aan het stiekeme van veel mensen waardoor ik niet weet dat iemand ind e klas ze heeft) Gewoon een lading prioderm, jassen in de vriezer, bedden in de was en een heleboel haren kammen en dan zijn ze weer weg. Wennen zal het nooit en terwijl ik dit typ krijg ik al jeuk op mijn hoofd maar vies…. nee, vervelend en prijzig.

Het allerergste vind ik teken….. afgrijselijk gore beestjes die ook nog eens nooit laten merken dat ze er zijn. Pas als zo’n beest vies goor gaat opzwellen is duidelijk hij aanwezig is. En nee, ik zal nooit gaan wennen aan zulke idioot rare beesten! Van spinnen, mieren en muggen snap ik het nut nog maar van teken? Ja, ik weet het ze zijn een stukje van de voedselketen, ze kunnen heel goed ziekten en bacteriën rondbezorgen maar waarom moet dat aldoor via mij en mijn kinderen? Snappen die beesten nu nog niet dat ze als ze bij ons gesnapt worden in een wc-papiertje richting oceaan gaan?

Bij deze aan alle rare, vieze en bijzondere beestjes in onze mini achtertuin het verzoek om hun hele vieze praktijken ergens anders te gaan voortzetten! 

default_image