vrijdag 24 februari 2012

Help het is ALWEER op!!!

Er zijn maar twee dingen die ik echt afgrijselijk vind.
Dit zijn natuurlijk ook de enige twee dingen die extreme vormen aannemen als je gezin iets groter is als het gemiddelde gezin.

De eerste is de was......
Machine na machine en nooit maar dan ook nooit komt er een einde in zicht. Als alle bedden verschoond zijn dan plast er iemand in. Als alle kleding netjes in de kast ligt besluit iemand om een verkleedfeestje te houden waardoor je alles weer op kan vouwen...

Maar ondanks dat die was niet leuk en bij tijden een klein drama is vind ik toch niks erger dan het BOODSCHAPPEN doen.
Ja, met hoofdletters want met 8 personen ben ik er niet met de gewone boodschappen.
Trek er maar rustig een ochtend voor uit. Als het meevalt hoef ik maar twee keer een wagentje vol te laden maar reken er maar op dat het minimaal drie wagentjes vol zijn.
Okay dan is het ook klaar de eerste veertien dagen. Het motto is hier inmiddels namelijk "op=op" grijp je mis, heb je pech!



Maar om van die ellende af te zijn had ik dus bedacht dat ik mijn boodschappen voortaan één keer per maand zou laten thuisbezorgen. Gewoon door het broertje van dhr. Heijn. Online bestellen en het word gewoon thuisbezorgd.
Wat leek mij dat een heerlijkheid. Ik zag het echt al helemaal voor me..... gewoon achter de pc bestellen en wachten totdat iemand anders ze kwam brengen......

Helaas heeft dhr. Heijn in al zijn wijsheid besloten dat zijn kleine broertje niet mag bezorgen in de duistere regionen waarin wij wonen....
Hierom heb ik dus de keuze tot het laten bezorgen van boodschappen door een supermarkt waar ik normaal alleen in de vakantie kom, en de bijbehorende schrikbarend hoge prijzen te betalen. Of nog heel erg lang elke twee weken netjes naar een supermarkt te hobbelen....

Kniepstûver ben ik nog steeds dus eigenlijk heb ik alleen de optie om gewoon mijn boodschappen zelf te blijven doen.
Okay dan leg ik me daar maar bij neer.....ik ga nog jaren  elke twee weken naar de supermarkt laad al mijn karretjes vol, laad alles daarna over in de auto, haal thuis alles weer uit de auto en probeer het op de eettafel te laten passen, probeer daarna alles in de kasten te stoppen en ga heel gelukkig zitten zijn met mijn hele volle kasten en inmiddels lege boodschappentassen....

Over 10 dagen mag ik weer...... mocht zich ondertussen iemand bedenken dat hij/zij boodschappen doen het allerleukste ter wereld vind..... elke twee weken mag je ze voor me gaan halen!!!!!!




woensdag 22 februari 2012

meerlingen....

Ooit in een grijs verleden, heb ik geroepen dat het zo leuk is een meerling....
Zooooo leuk om te zien wat ze allemaal doen en kunnen.
Zooooo leuk om te zien hoe ze zich ontwikkelen.

En ja, het is ook super om te zien.
Als ze met z'n drieën helpen met ramen wassen.
Als ze met z'n drieën proberen om speelgoed onder de bank weg te krijgen.
Als ze helpen met de keukenkastjes schoonmaken.
Als ze helpen met kleding uitzoeken.

En ja het is ook leuk. Helaas zijn dit soort dingen alleen leuk voor anderen....

Ramen wassen gebeurt namelijk met luierdoekjes en ook nog alleen als de ramen net gewassen zijn. Als we geluk hebben trekken ze in hun poetsdrang niet alvast de gordijnen naar beneden.

Speelgoed krijg je natuurlijk alleen onder de bank weg als je de bank gewoon naar de keuken verschuift waardoor je als moeder de keuze hebt om of over de bank te springen of drie peuters; die echt geen stap aan de kant gaan, te pletten onder de bank.

De keukenkastjes zijn natuurlijk nooit netjes genoeg in de ogen van kritische peuters en van al dat opruimen krijg je heel veel honger dus gooi je de zakken chips leeg onder tafel om de lege zakken netjes opgevouwen terug in het kastje te leggen en je daarna in volstrekte harmonie gezamelijk te goed te doen aan een mix van paprika, naturel, bolognese en kaaschips.

Als je dan uiteindelijk veel te vroeg op bed word gelegd moet je toch iets te doen hebben. Aangezien die ouders van drie peuters nog steeds een kledingkast op de slaapkamer van diezelfde peuters hebben staan word er wederom in harmonie besloten om alle kleding die Robert niet staat alvast maar uit de kast te verwijderen.

Dit zijn enkele van de momenten waarop je je toch echt mag afvragen of een meerling nu echt zooooo leuk is....

Gelukkig worden dit soort momenten door drie superschattige peuters ook heel snel afgekust en afgeknuffeld. En ja, dan weet ik het weer....

Er is echt niks zo leuk als een meerling in huis te hebben!
Zoveel kusjes en knuffels; waar je bijna van omvalt, krijgt alleen een ouder van een meerling!

maandag 13 februari 2012

Lang zal ze leven!!!!!

En dan is het zover dat je oudste dochter 14 word.
Al weken lang hoor je wat ze wil hebben voor haar verjaardag.
Variatie volop, ik weet het niet, een nieuwe telefoon, ik weet het niet, een tweepersoons bed, ik weet het niet, enz. enz. enz..

Op het allerlaatste moment word er dan nog even een foto doorgemaild van de taart die dochterlief wel heel erg leuk vind!
Op dat allerlaatste moment mag moeders dus gaan uitvogelen hoe ze haar bakkunsten kan aanspreken om dat dan misschien nog wel in orde te krijgen.

Helaas voor dochterlief kan deze moeder dus echt GEEN taarten bakken..... Zeker omdat er de dag van te voren ook nog andere mensen jarig zijn en dochterlief haar verjaardag ook nog met vriendinnen wil vieren.

Gelukkig is dat besef ruimschoots aanwezig en zijn de verwachtingen dus ruimschoots naar beneden bijgesteld.

Maar deze moeder is niet voor 1 gat ( of taart) te vangen. Lang leve de kant en klare taarten en een heleboel marsepein.....

De bovenkant van de taart eraf zagen een heleboel marsepein erop plakken en kijk toch eens!!!
Mijn dochter heeft op haar veertiende verjaardag een echte elmo taart!





vrijdag 3 februari 2012

drie keer twee is drie keer......

Yezzzzz, sneeuw!
Eindelijk word de winter van '11/'12 toch nog een winter....
Heel erg koud en echte sneeuw.

Toen ik vanmorgen om 7:10 Chantal richting bus liet rennen lag er nog helemaal niks.
Gewoon grijze straten en auto's in allerlei kleuren.
Ik begon alweer hevig te twijfelen aan de weersverwachtingen en dus zeker aan de waarschuwingen die bij elke eventuele weersverandering horen....
Maar okay, ze was al onderweg en om haar nu terug te roepen en te laten fietsen...

Dus gewoon over naar de orde van de vrijdagmorgen. Tafel dekken, thee zetten, D'mitri wakker schudden, drie peuters bevrijden uit hun slaapkamer en proberen ze zover te krijgen dat ze op een beetje een veilige manier de trap aflopen...
Eenmaal aan tafel proberen om iedereen te laten eten en zijn drinken opdrinkt in plaats van volle bekers thee over de tafel te gooien. Tassen zoeken en inpakken waarbij goed opgelet moet worden dat ik de goede broodtrommel in de goede tas stop....

Hierna begint het drama van het aankleden. Ze vinden het leuk op de peuterspeelzaal dus met de mededeling dat ze daar naartoe gaan willen ze hun kleren wel aan.
Dan komt het eerste dilemma, wie eerst.....
Robert zit nog te eten dus die valt af. Kim en Ziva weten echter in 5 seconden een halve boterham in hun mond te stoppen om maar te zorgen dat ze als eerste hun kleren aan hebben.
Aangezien elke keuze die ik nu maak fout is pak ik ongeveer met mijn ogen dicht een kind van de grond. Okay, Ziva eerst. Onder begeleiding van het geschreeuw en ge-nee van Kim krijgt Ziva haar kleren aan. Tot de sokken dan besluit Ziva om gezellig mee te gaan doen. Niks geen sokken, alleen nog mee NEE.
Aangezien een pedagogisch verantwoorde aanpak om kwart voor acht 's morgens met nog twee kinderen aan te kleding bijna onmogelijk is word Ziva zonder sokken op de grond gezet en is nu Kim aan de beurt.

Kim is een echt schatje, nadeel  is dat ze alles maar dan ook echt alles zelf wil doen. Dus zelf de pyjama uit, zelf de romper uit en daarna bij voorkeur ook zelf de luier uit. Op andere dagen geen probleem maar niet op vrijdagmorgen. Terwijl ik haar onder dwang uit en aankleed schreeuwt ze dus ook een metal concert in mijn oren waar je bijna respect voor zou krijgen. Helaas voor haar zijn het mijn oren en word ze zonder broek en sokken op de grond gezet om plaats te maken voor Robert.

Robert besluit gelukkig om gewoon maar mee te werken. Binnen 3 minuten heeft hij schone kleren aan. Dus weer terug naar de sokken van Ziva. Met de schoenen al in de hand kan ik haar er gelukkig van overtuigen dat ze eerst sokken aan moet voordat ze schoenen aan kan. Kim heeft inmiddels haar schoenen zelf al aangedaan.... die moeten dus weer uit...
Op een manier die de goedkeuring van de nanny waarschijnlijk niet zou krijgen heeft ze om acht uur al haar kleren op de goede manier aan.

D'mitri is inmiddels heel lief Robert en Ziva aan het helpen met hun jas, sjaal, muts en handschoenen. Ze trekken alles helemaal zonder problemen aan. Zelfs Kim vind het nu tijd om toch maar even geen "nee" te roepen.

Heel netjes staan we om vijf over acht buiten. En zowaar er ligt wel een hele cm. sneeuw! Dit is voor Robert, Kim en Ziva eigenlijk de eerste keer dat ze het zien en ze staan ook vol verbazing rond te kijjken.

Tijdens de wandeling; die normaal zo'n 3 minuten duurt, begint Ziva al na 10 meter aan haar handschoenen te trekken. Nadat ik duidelijk heb gemaakt dat ze ze echt aan moet houden besluit ze om ze dan toch maar even aan te houden.
Inmiddels hebben zowel Kim als Robert gezien dat de handschoenen dus ook weer uit kunnen...
Als we eindelijk verder kunnen met handschoenen aan zijn we alweer 5 minuten verder.
D'mitri begint hem inmiddels al wat te knijpen..... tijd, tijd, tijd, snel, snel, snel. Maar met drie brusjes die eigenlijk dat witte spul willen bestuderen gaat het even niet zo hard.
Voordat we de volgende straat uit zijn hebben alle drie de peuters besloten om GEEN maar dan ook echt GEEN  handschoenen aan te doen.
Aangezien ik inmiddels ook wat van de stress van D'mitri te pakken heb besluit ik om ze dan maar te laten lopen. Ja, en dan moeten we door het tochtgat, zo'n stuk weg waar het altijd waait. En om 13 minuten over 8 besluiten de smurfen opeens dat die handschoenen toch aanmoeten.

Nu is het bij mij dus even NEE, onder begeleiding van drie krijsende peuters lopen we gezamelijk om precies kwart over acht de school in. Precies op tijd in school.....

donderdag 2 februari 2012

heel veel koekjes....


Heel soms gebeurt het zomaar.
Dan word ik 's morgens wakker van de wekker, dan ben ik niet
al om vijf of zes uur 's morgens wakker maar "pas" om zeven uur.
Omdat ik op zo'n ochtend heel erg wakker ben wil ik nog wel eens dingen tegen mijn kinderen zeggen wat achteraf niet zo handig is.

Zo ook deze ochtend. Iedereen was op tijd klaar met eten, aankleden, tandenpoetsen en alles wat er nog meer moet gebeuren voordat we de deur uit kunnen om naar school te gaan.
Doordat mijn humeur steeg naar +10 vroeg ik aan D'mitri of hij zin had om 's middags koekjes te bakken. In ongeveer dezelfde minuut vroeg ik aan Annika of zij dan arretjescake zou willen maken.
Beide hadden daar natuurlijk erg veel zin in.

Eenmaal weer thuis kijk ik in de kasten en blijkt er gewoon helemaal niks in huis te zijn om de koekjes of cake te kunnen maken. Dit was dus HET moment waar ik heel veel spijt kreeg van mijn aanbod. Maar beloofd is beloofd dus op de fiets, door een echt ijzige koude toch naar de supermarkt.
Gelukkig hadden ze alles. In plaats van kleine pakjes boter hadden ze zelfs een pak van 2,5 kilo liggen!!!!!

De hele middag hebben we dus boter gesmolten, cacao afgewogen, koekjes vermalen en alle andere dingen gedaan die nodig zijn om roomboterkoekjes of arretjescake te maken.
D'mitri heeft heel stoer zelf het deeg gekneed....



Na afloop van het bakken bleken er genoeg koekjes en cake te zijn voor ongeveer een hele week.
Blijkbaar kan ik alleen maar in VEEL denken.Nu is het alleen zoveel dat zelfs ik betwijfel of we het wel op gaan krijgen....




woensdag 1 februari 2012

Toch een blog....

Nadat ik al jaren lang op allerlei verschillende plekken blogs aan het schrijven ben
leek het me toch wel makkelijk voor mezelf om ze op 1 plek te verzamelen...

Ja, en gaan ze nu eigenlijk ergens over?
Het grootste gedeelte blijft toch huis, tuin en keukenpraat.
Dat schrijft natuurlijk ook het makkelijkste weg. De dingen waar je mee en in leeft.
De discussie's over eten, bed en badtijden.
De ergernisjes en grappigheden die je tegenkomt met zes kinderen.

Dus of het ergens over gaat laat ik gewoon aan de lezer over.
Zo is ons leven....

Groetjes Ingeborg