woensdag 25 september 2013

biologie voor moeders

 

Ik ben er nu helemaal zeker van dat het menselijk lichaam maar een bijzonder iets is. In staat tot de meest bijzondere dingen en gevormd op een manier zodat hij ook nog hanteerbaar is.

Neem nu iets simpels als een kies laten trekken. Dat doet ZEEEEER dus denk je op dat moment dat je het NOOOOIIIT weer zal laten doen. Maar toch doet het niet zoveel pijn als je in je herinnering had…

Zo werkt het ook met zwangerschappen en bevallingen. Ondanks dat ik zwanger zijn echt NIET leuk vond (en mede daardoor een bevalling dus helemaal niet erg) ben ik wel vier keer zwanger geweest omdat het toch nooit zo kon zijn als ik in gedachten had.

Lang leve het menselijke brein zeg maar…..

Met het lichaam is het waarschijnlijk net zoiets. Tenminste daar gooi ik het nu maar op. Want zijn wij de laatste vier jaar gewoon non-stop doorgegaan en ik blijf erbij dat ik het meestal niet druk vond. Het is gewoon en je gaat gewoon door. Wasje, plasje, stofzuiger, peuterspeelzaal, school, judo enz. enz. enz. Gewoon van zes uur ‘s morgens tot tien uur ‘s avonds tussen de kinderen.

Nu begin ik dus te twijfelen, was het nou echt niet druk of was het dan toch druk en heeft mijn lichaam gewoon “besloten” dat het niet druk was om te zorgen dat we er mee door konden gaan. Want wat is nu het geval…

Mijn kinderen gaan sinds een paar weken ALLEMAAL naar school en dan denk je dat je tijd over hebt. Het tegendeel is het geval de afgelopen weken ben ik zo moe, zo afgrijselijk moe dat ik op de dagen dat mijn kinderen allemaal naar school gaan gewoon lig te slapen. Ik kan mijn ene been niet meer voor de andere krijgen zonder erbij na te moeten denken.

Dus ja, volgens mij is een menselijk lichaam echt een heel bijzonder apparaat zolang je het nodig hebt gaat het maar door maar als het ook maar even denkt dat het in pauzestand kan gaan dan gaat het dat dus ook!

dinsdag 10 september 2013

Tijdgebrek.

 

Natuurlijk hoort het zo. Natuurlijk is het de bedoeling en natuurlijk gaat alles zoals het zou moeten gaan…

Maar nee, ik vind het NIET leuk.

Zo zit je namelijk op dinsdagavond met negen personen patat met “iets te eten en zo is het alweer kwart over zes ‘s morgens en gaat de wekker zodat er van alles en nog wat kan gebeuren om te zorgen dat ieder met de goede spullen op de goede plek van bestemming aankomt.

En nee, ik vind dat niet leuk, ik vind vroeg op staan niet leuk en ik vind afscheid nemen niet leuk. Ik vind groter wordende kinderen eigenlijk op dit moment ook even gewoon niet leuk.

Waarom niet? Nou gewoon, ik moet het er maar mee eens zijn dat Annika “even” lekker op kamp gaat met een klas waarvan ik helemaal niemand ken. Dat ze “even” weg gaat en ergens op een camping in een tentje gaat liggen en dat het allemaal goed komt, ik moet maar toezien hoe de tijd versteken is en onze kleine Annika veranderd in onze grote Annika… En nee, eigenlijk vind ik dat dus niet leuk.

Om het verhaal nog maar even duidelijker te maken heeft Ziva op dezelfde dag ook nog eens het allereerste speelafspraakje van haar leven. Eigenlijk ( als moeder zijnde) vind ik dat ze dat ook wel een paar weken later had kunnen doen. ZE GAAT NOG MAAR TWEE WEKEN NAAR SHOOL! 

Ja natuurlijk weet ik dat alles weer eens gaat zoals het hoort te gaan, natuurlijk ben ik hartstikke trots op Annika die toch maar even op kamp gaat met een klas waar ze eigenlijk helemaal niemand echt kent. Natuurlijk vind ik het super dat Ziva nu al een afspraakje heeft gemaakt en natuurlijk smelt ik wel een beetje als de dames om kwart voor één hand in hand uit school komen maar…

Nee, van mij hoeft het allemaal niet zo nodig al dat loslaten en opgroeien en nog meer loslaten en laten gaan.

Ik vind het nog helemaal niet nodig!

maandag 2 september 2013

Echt niet gelijk….

 

Het is bijna niet te geloven hoe vaak we het de afgelopen 2 weken te horen hebben gekregen. Echt ontelbare keren. En op de meest bijzondere momenten.

Bij de kassa van de supermarkt, op het schoolplein en wederom natuurlijk ook weer regelmatig door zogenaamde “professionals”. Ach alles went denk ik dan maar het is alleen dat het gewoon niet waar is.

  • Waar de een schreeuwt en krijst, lacht de ander
  • Waar de een bij piept en miept zit de ander vol overgave aan te werken.
  • Waar de een nog steeds zijn haar niet wil wassen kan de ander het al (bijna) zelf.
  • Waar de een nog steeds de schoenen niet zelf aan wil trekken doet de ander verwoede pogingen om zelf strikken te kunnen maken.

Want wat er ook aan de hand is, hoe goed mijn jongste kinderen ook met elkaar kunnen opschieten, hoe veel plezier ze ook met elkaar kunnen hebben, hoe goed ze elkaar ook aanvoelen en aanvullen, het op elkaar lijken houd echt op bij het uiterlijk.

Het zijn echt drie totaal verschillende kinderen, het gewoon drie kinderen die toevallig bij elkaar in 1 buik hebben gezeten en toevallig ook nog op dezelfde dag geboren zijn.

Dus NEE, ze lijken echt niet op elkaar!

 

Ingeborg

foto: Klaas H. Boersma