hoe verschillend kan het zijn!

Eigenlijk is het maar raar.
Nadat D'mitri jaren geleden niet ging praten en naar speciaal onderwijs moest om hem een handje te helpen, vonden we dat heel erg.
Wat hadden we fout gedaan.
Wat hadden we anders moeten doen.
Hoe hadden we dit kunnen voorkomen.
Is er iets mis met hem en wat dan.
Al dit soort vragen bleven heel lang door ons hoofd spoken.

Zelfs toen we hem van enkele woorden toen hij drie was hoorden groeien naar drie woord zinnetjes toen hij vier was. Bleef ergens het schuldgevoel. Toen echt duidelijk was dat hij het niet ging redden op regulier onderwijs was dat zelfs nog even een slag in het gezicht. Terwijl wij op dat moment dachten dat we ons er gewoon bij neergelegd hadden dat D'mitri een ernstig spraakgebrek had.

Andersom ging het net zo.
Toen D'mitri vorig jaar uitstroomde van cluster 2 onderwijs naar gewoon regulier onderwijs was dat weer doodeng. Gaat hij het redden. Zullen andere kinderen hem wel verstaan. Doen we er wel goed aan.....

Maar nu, nu heb ik voor alledrie mijn jongste kinderen de aanmeldformulieren voor "de taaltrein" in huis. Nu vraag ik me af wanneer ze eindelijk hun indicatie gaan krijgen. Nu vraag ik me af wanneer ze eindelijk zullen kunnen starten....

Hoe anders staan wij er tegenover bij Robert, Kim en Ziva.
Natuurlijk denken we wel eens "het valt wel mee" of "ze gaan vanzelf praten in plaats van gillen". Maar door een middagje buiten en even te luisteren naar een achterbuurmeisje weten we het weer.

Onze kinderen gaan niet uit zichzelf praten.
Onze kinderen hebben daar wat hulp bij nodig.
En het allerbelangrijkste!!!!!

NEE, ze zijn niet gek, ze hebben gewoon een SPRAAKGEBREK!!!!

soms zeggen foto's genoeg....

gewoon een klein beeldverslag van een dinsdagmiddag bij de spelcontainer....

Kim kan al heel goed met zo'n ding rondzwaaien ( geen idee hoe het heet)

Ziva met haar matje met een bal erin...

Met een beetje hulp krijgen Robert en Kim echt al die ringetjes wel om die pion...

Gekke bekken trekken, tja wat doe je anders als je moeder zegt dat je even normaal moet doen...

Slapen? dat bepalen we zelf wel!

Wat kunnen ze al veel; peuters van 2,5 jaar.

Ze kunnen zichzelf aan en uitkleden.
Ze kunnen zichzelf redelijk vermaken.
Ze kunnen zelf eten en drinken.
Ze kunnen; op hun manier, duidelijk maken wat ze wel en niet willen.
Ze kunnen traplopen.
Ze kunnen loopfietsen.
Ze kunnen tekenen en schilderen.
Ze kunnen zelfs op de wc plassen.

Nadeel van peuters die zoveel zelf kunnen is dat de dag gewoon te kort is om alles te doen wat je als peuter wilt doen.

Je wilt EN met de duplo  EN  met de little people spelen.
Je wilt jezelf aankleden maar tegelijk je zusje uitkleden.
Je wilt wilt je eigen haar kammen en elastiekjes in het te korte haar van je broertje binden.
Je wilt EN tv kijken EN verven.

Probleem is dan ook nog dat je eigenlijk te klein bent om de hele dag door te gaan. Eigenlijk moet je als je twee en half bent nog even een uurtje naar bed 's middags. Eigenlijk vinden vaders en moeders ( en broer en zussen) dat ook gewoon heel prettig.Naast de benodigde rust die zo'n uurtje peuterlooshuis brengt zorgt het ook voor een veel beter humeur bij de peuters die hier in huis aanwezig zijn.

Deze peuters kunnen namelijk 's morgens heel goed met elkaar overweg. Zo tot 11 uur 's morgens begrijpen ze heel goed dat alles wat je tegelijkertijd wilt doen gewoon niet kan. Is er begrip voor het feit dat we geen tv in de keuken gaan zetten omdat je zonodig ook wilt tekenen. Tot die tijd is het mogelijk om te proberen een elastiekje in het haar van je broertje te knopen zonder dat hij in GROTE woede ontsteekt.

Na 11 uur 's morgens begint het begrip echter snel op te raken.
Met een uitloop tot ongeveer 1 uur 's middags wanneer het wederzijds begrip gewoon helemaal op is. Dat is dus het moment waarop deze vader en moeder vinden dat het bedtijd word voor peuters.

De peuters hier in huis vinden dat echter helemaal niet.
Bedtijd is voor hun als je omvalt op de bank of in slaap valt tijdens het avondeten maar NIET ; ik herhaal NIET, ergens middden op de dag wanneer je nog maar met de helft van je speelgoed hebt gespeeld. Nog niet het haar van je grote zus in de knoop hebt gekamt of het legobouwwerk van je broer in kleine stukjes hebt gegooid.

Dus op het moment dat je dan word opgetild en richting trap gaat begin je alvast maar met zielig kijken. ( Robert) je helemaal naar achter gooien ( Ziva) of gewoon hard wegrennen zodat ze je niet kunnen pakken ( Kim). Uiteindelijk in de slaapkamer ben je het er nog helemaal niet mee eens dat je daarheen word gebracht en hoe kan je je anders uitten dan door je stembanden te gebruiken.....
En ze zeggen dan wel niet veel ; die peuters van ons, maar gillen dat kunnen ze wel!
Zo hard dat de babyfoon echt niet aanhoeft. Dit kunnen ze drie blokken verderop ook nog wel horen.

Als na ongeveer een kwartiertje blijkt dat het niet werkt al dat gegil besluit je maar om ergens te gaan zitten of liggen met je knuffel en vooral niet te gaan slapen.
Op deze manier gebeurt het nu dus regelmatig dat wij bij het naar bed brengen van peuter twee of drie een bijzonder slapend peutertje aantreffen. Zittend op de vloer, liggend tegen de slaapkamerdeur, onderin de kledingkast of onder een bed. Eigenlijk op elke plek die je maar kan verzinnen als het maar niet een bed is....

Nog een paar maanden en dan ben je als peuter echt oud genoeg, dan hoef je niet meer naar bed.
Tot die tijd blijven wij denk ik nog regelmatig peuters aantreffen in in onze ogen "onmogelijke" slaaphoudingen....

Wie niet blij is moet het gewoon worden.....

Van sommige dingen word je blij.
Sommige dingen zijn altijd leuk.
Van die dingen moet je dus gewoon genieten.
Zo kan het dus gebeuren dat je op zaterdagmorgen opstaat en je hondsberoerd voelt.
Stap 1 om zo'n dag door te komen is om te zorgen dat je vrolijk word.
Als het "gewone" arsenaal ( liedjes zingen e.d.) niet werkt word het tijd voor het grovere werk.

Zo kan het dus gebeuren dat er op zaterdagmorgen zo rond 9 uur 's morgens opeens slingers in de kamer hangen en de woonkamer naar cake begint te ruiken.
Zo kan er dus gebeuren dat er op zaterdagmorgen twee kinderen heel ijverig cakejes gaan versieren.
Zo kan het dus gebeuren dat je op zaterdagmorgen om elf uur peutertaart aan het eten bent en daarnaast blijft uitleggen dat er echt niemand jarig is!

Zo word tenminste je humeur een heel stuk beter, chagrijnig zijn kan altijd nog wel...