vrijdag 22 februari 2013

het zijn er gewoon te veel.

 

Alweer een vakantie die voorbij is.

Soms vraag ik me toch echt af waarom de tijd zo snel gaat. Kindertjes worden geboren en een half jaar later worden ze alweer 15! Door de blog van iemand anders te lezen “weet” ik opeens weer hoe die ctg’s gingen bij een drielingzwangerschap. Door de zoekopdrachten te lezen die bij deze blog staan weet ik opeens weer hoeveel vragen we hadden toen D’mitri naar de taaltrein moest.

Maar ook weet ik weer hoe ziek Chantal is geweest toen ze 4 was. Weet ik door het zien van “oude” foto’s weer hoe mager Annika was toen ze een rare vergroeiing op haar strottenhoofd had. En als ik dan verder terugdenk weet ik weer hoe afgrijselijk zenuwachtig ik was toen mijn eigen verstandskiezen eruit gehaald gingen worden. Hoeveel zorgen ik me gemaakt heb toen Marcel met een klaplong in het ziekenhuis terecht kwam.

Ook beslissingen die ooit gemaakt zijn. Kinderen van basisschool A naar school B doen, verhuizen naar de andere kant van de stad ( en dus kinderen naar basisschool C doen.) Simpele besluiten, fiets met of zonder trapondersteuning nadat ik jarenlang niet had gefietst. Wel of geen auto voor de deur hebben staan.

Grappige dingen, zoals een huis met op de muren geverfde strepen, ander huis met blokken behang in twee kleuren. De vouwwagen die we ooit hadden, de eerste stacaravan, een tourcaravan en dan nu de tweede stacaravan…

Annika die stralend haar zwemdiploma laat zien na het behalen ervan en D’mitri die jaren later echt niet op de foto wil met dat papiertje. Chantal en Annika die tegelijkertijd leren skeeleren. Chantal die kon fietsen toen ze net 3 was en D’mitri die bijna 5 was en het toen vroeg genoeg vond om te gaan fietsen.

Als je er even voor gaat zitten komt het allemaal terug en dan is er zoveel gebeurt en zoveel gedaan in de afgelopen jaren dat het misschien ook maar goed is dat je regelmatig denkt dat het allemaal zo snel gaat. Stel je voor dat je elk moment van de dag al die herinneringen door je hoofd hebt gieren….. pfffff alleen van het idee kan ik al moe worden.

Gelukkig zijn ze er dus allemaal nog wel het is alleen af en toe even graven naar al die verschillende herinneringen. Misschien wel om er daarna dubbelop van te kunnen genieten!

woensdag 20 februari 2013

Spannend nachtje…..

 

Nadat we uiteindelijk al onze drie peuters luiervrij hebben gekregen gedurende de uren die ze wakker zijn. Of eigenlijk gewoon de uren waarin het licht is is het dus ook de bedoeling dat ze ‘s nachts ook zonder luier naar bed gaan.

Nu wil het zo zijn dat we Robert elke avond een schone luier om doen om die dan ‘s morgens geheel droog in de vuilnisbak te deponeren… Tja, dat is milieutechnisch dus geheel onverantwoord gedrag maar gemakzuchtig heel erg aangenaam gedrag. Mocht Robert namelijk ‘s nachts een keer “vergeten” dat je dient te plassen op de wc dan is er dus helemaal niks aan de hand.

Afgelopen avond hebben we dan eindelijk besloten om Robert gewoon in zijn onderbroek te laten slapen….. Van de weeromstuit hebben Kim en Ziva dus gezellig een onderbroek onder hun luier aan. Want je kan toch niet achterblijven…. Van Kim weten eigenlijk al zeker dat ze morgenvroeg dus een natte onderbroek en luier heeft. Ziva is Ziva dus hebben we geen idee. Nachtje droog, nachtje nat enz.…

Maar dan leg je die peuters gezellig op bed, ze worden voorgelezen door D’mitri, ze krijgen een pyjama aan door papa en dan komt mama nog even een weltrustenliedje zingen en dan moet je dus gewoon op je kamer blijven en lekker gaan slapen maar ja.

  • Je hebt geen luier aan dus je moet plassen,
  • en dan moet je nog een keer misschien wel plassen
  • en heel misschien moet je dan ook nog een keertje.

Elke keer als je dan dus naar de wc loopt en weer terug naar je bed gaat word je gevolgd door die twee zusjes die het zo reuze interessant vinden dat je geen luier om hebt dat zij spontaan ook elke keer even naar de wc moeten.

Helaas voor de sportschool krijgen die twee zusjes hun luier zelf niet weer aan en hoeven papa en mama vandaag wederom geen lidmaatschap af te sluiten aangezien zij elke keer weer de trap op en af moeten om dat ding weer om te binden…

Nog een uurtje en dan gaan we maar eens kijken of Robert nog steeds droog is, met de hoop we voor hem de luierperiode helemaal en geheel kunnen afsluiten.

zaterdag 16 februari 2013

Hink Stap Sprong Struikel

 

Net als bijna elke morgen gingen vandaag alle ramen even open. Goed voor wat frisse lucht in ons heel erg goed geïsoleerde huis. Echt die goede isolatie is heel fijn voor de portemonnee maar een stuk minder fijn voor het binnenklimaat in huis… Dus moeten elke dag die ramen een tijdje tegen elkaar open staan voor de broodnodige ventilatie.

Zo ook vanmorgen, te beginnen bij de douche. Geen supergrote ruimte. Ongeveer twee meter van de deur naar het raam maar als je dan bedenkt dat we op dit moment weer last hebben van spontaan vullende en overlopende wasmanden kan je je misschien voorstellen dat het iets ingewikkelder werd om de handgreep van dat raam te pakken te krijgen…. Na een kwartiertje was sorteren lukte dat uiteindelijk dus wel..

Door naar de zolder om die was dan maar meteen in een machine te stoppen en onderwijl ook even het raam van Annika open te doen. Dit ging geheel vlekkeloos! Volgende raam was weer een verdieping lager bij D’mitri, D’mitri had vanmorgen al uitgebreid gespeeld met lego EN playmobil waardoor het ietwat pijnlijk was maar wel haalbaar om de 4 meter naar zijn raam af te leggen in schuifelstand. Bij Robert, Kim en Ziva op de kamer staat gewoon haast niks en zolang we er goed om denken dat we de kledingkast op slot doen liggen er hooguit knuffels en dekens op de grond. Okay, af en toe aangevuld met alle matrassen en de bedlade van Ziva maar dat word langzaam aan toch wat minder.

Nu komt dan de uitdaging. De kamer van Chantal. 5 meter van de deur naar het raam. Die 5 meter ligt bezaait met schoolboeken, tassen, sateprikkers, stiften, boeken, oordopjes, papiertjes, plastic dingen, kleren, stekkers, lege flesjes, borden, glazen, bestek, nog wat schoolspullen, hé ook een rekenmachine en pas op voor eventueel loslopende punaises. Na een rondje hinkelen, springen ( pas op nog een stekker!) grote stappen en kleine stappen kreeg ik dan toch dat raam open. Terwijl ik me omdraaide bedacht ik me dat Chantal vanavond enkele logés zou krijgen en ik had echt geen enkel idee hoe we in deze kamer ergens een matras moesten gaan neerleggen.

Dus heb ik vanmorgen in anderhalf uur tijd een vuilniszak met rommel, ca. 3 kilo stof en 20 kilo kleding uit haar kamer verwijderd. Waarna er 3 emmers sop doorheen gegaan zijn en een stofzuiger. Helaas voor haar wist ik niet van alles waar het hoorde te staan dus heeft o.a. haar bureau een geheel andere indeling gekregen… ( oei wat had ik daar een hekel aan) maar het is schoon en opgeruimd!

Ik had haar al verteld dat ik dit gedaan had en toen ze uiteindelijk thuis kwam was de enige reactie “het lijkt wel een ziekenhuis”….

Tja, dan maar een ziekenhuis, de eerste tijd kan ze weer haar gang gaan en ja ook hier word inmiddels dus gewoon gezegd “als je je spullen niet kwijt wilt raken moet je het zelf opruimen en schoonmaken”..

Ik ga niet meer hinkstapspringend richting een raam!

woensdag 13 februari 2013

Er was eens…..

 

Er was eens een moeder die veel bakte. Elke avond na het eten keek de vader in de vriezer en haalde daar de benodigde broden uit voor hun zes lieftallige kindertjes. Omdat één van deze kindertjes niet zo goed tegen al die gist die nou eenmaal in brood zit kan werd er al een hele tijd no-knead brood gebakken.

Heel erg lekker en heel gezond dachten deze vader en moeder. Elke zaterdag werden er weer een heleboel broden gebakken zodat ze er minimaal zeven dagen mee vooruit konden.

Maar opeens, zomaar op een woensdagavond deed de vader een verontrustende ontdekking…. Het grote broodvak in de vriezer was leeg…. echt helemaal leeg nog geen kruimeltje te vinden…

Oh nee, wat nu! Geen eten op donderdag! Maar gelukkig leven deze vader en moeder in 2013 en hoeven er geen kindertjes met hongerige buiken en hersens naar school maar draait de economische molen zelfs in deze noordelijke provincies bijna 24 uur per dag…

Pffff, wat een opluchting!

De moeder toog vol goede moed op de fiets en vertrok onder gelukwensen richting de supermarkt. Na een zware koude tocht daar eenmaal aangekomen wandelde ze rustig richting DE hoek met brood. Waar zowaar nog 4 hele broden lagen te wachten op een nieuwe bestemming.

Moeder bekeek de broden, voelde aan de broden en zag de prijs van deze broden. Moeder toog geheel broodloos weer richting huis want moeder is wel goed maar niet gek…

Vol verbazing werd moeder bij thuiskomst aangekeken…. geen brood?! Wat nu?

Gelukkig zijn moeders niet voor één gat te vangen en worden er gewoon twee broden MET VEEL gist gebakken.

13-10-2013 (5)

dinsdag 12 februari 2013

Hieperdepiep, een taart!

 

Afgelopen dagen heb ik iets gedaan wat ik nog nooit eerder had gedaan. Of nee, dit klopt niet helemaal, ik heb het wel eens geprobeerd, waarna ik dat wat eruit kwam vaak rechtstreeks in de vuilnisbak kieperde. Er werden wel stukjes geproefd maar het was nooit zoals het wezen moest…

Afgelopen dagen heb ik dus een taartvorm geleend, zowaar een taart gebakken en gevuld waarbij er vooral niet vergeten moet worden dat ik dit HELEMAAL ALLEEN heb gedaan. En dan dus ook alles heb gedaan, niks voorverpakt uit de winkel maar gewoon uit een kookboek….

Dus waar ik voorheen ( zie blog 13-02-2012) gewoon de bovenkant van een taart afsneed heb ik nu alles maar dan ook alles zelf gedaan…

En ja, ik ben gewoon weg trots op mezelf!

 

chantal 15 (3)

 

En ach, het supermooi versieren dat zal mij nooit lukken,ik ben al tevreden als alles op de goede plek blijft zitten… wij hadden vanavond een echt verjaarsfeesttoetje!

En mocht het niet duidelijk zijn… Chantal is vandaag 15 jaar geworden!!!!

donderdag 7 februari 2013

Weg is weg.

 

Zo na een dag die wat langer is geworden dan ik van te voren gepland had toch nog geprobeerd de usb stick te vinden waar dat minikaartje inpast die in mijn telefoon zit….

Vanmorgen ben ik namelijk met Kim naar de KNO geweest. Hand in hand zijn we heen gelopen. Nou ja, het lopen deed ik. Kim is gewoon drie dus die

  • sprong,
  • huppelde
  • probeerde sneeuw in haar mond te vangen
  • sprong nog een keer
  • viel een keertje
  • trok haar handschoenen uit
  • wilde niet verder zonder handschoenen aan
  • dramde net zolang totdat die volgens haar goed zaten
  • sprong nog maar eens
  • vond zowaar witte strepen op het zebrapad
  • viel nog een paar keer

en toen moesten we al naar binnen want we waren er al…..

Na een half uurtje wachten mochten we dan bij de dokter naar binnen. Waar Kim echt heel goed meewerkte. De dokter mocht in allebei haar oren kijken en ook nog in haar mond! Zelfs de meisjesdokter ( sorry co-assistent officieel) mocht in één oor kijken!

Binnen vijf minuten stonden we weer buiten en nadat ze bij de balie het goede Hommema kind met bijpassende voorletters en geboortedatum hadden gevonden was de afspraak snel gemaakt. Eind van de maand krijgt Kim buisjes….

Omdat Kim dus zo goed had meegewerkt en het inmiddels 12 uur geweest was hebben wij dit met ons tweeën gevierd met een stuk aarbeienkwarktaart…. Kim was in zo’n goed humeur dat ik bijna mijn hele telefoonkaart nu vol heb met Kim foto’s.

  • Kim alleen
  • Kim op de stoel
  • Kim onder stoel
  • Kim met taart
  • Kim met taart in de mond
  • Kim met leeg schoteltje
  • Kim met muts
  • Kim met sjaal
  • enz. enz. enz.

Ja, en die had ik jullie graag willen laten zien maar dan zal ik dus eerst nog heel hard moeten zoeken naar een heel klein kaartje welke in een klein plastic ripzakje verpakt zit, welke dus ook gewoon bij de pc hoort te liggen maar in geen velden of wegen te vinden is.

Ja, weg is weg en in dit geval is weg dus ook pech……

woensdag 6 februari 2013

Sommige dagen gaan makkelijk…..

 

Soms beginnen dagen net even anders. Heel rustig en gewoon gezellig. Altijd fijn zo’n dag maar het is de kunst om dat een hele dag vol te houden…

Vanmorgen om 7 uur hebben we eerst maar eens een echt zieke Annika weer naar bed gestuurd. Ze was het er gelukkig helemaal mee eens. Daarna relaxt gegeten, gedronken, aangekleed en tassen gepakt. En dan…

Staat om 10 voor 8 Annika met haar kleren aan voor onze neus, heel heel erg wit wat nog eens fijn geaccentueerd werd door het dragen van een zwarte trui… We kunnen praten als Brugmans  maar zelfs de met spoed van de achterburen geleende thermometer ( we hebben er 4 maar daar moeten af en toe ook nieuwe batterijen in) kon haar niet van haar standpunt afbrengen… Ze moest en zou naar school om de cito te maken….

Uiteindelijk na enkele minuten “gang” overleg samen besloten dat we haar naar school zouden laten gaan in de hoop dat de juf haar gewoon weer weg zou sturen omdat van die cito echt je leven niet afhangt!

Onderweg naar school heb ik D’mitri alvast maar verteld dat ik NIET met hem meeging naar de klas. Maakt niet uit wat hij allemaal wil laten zien. VANDAAG NIET! En soms valt het kwartje opeens op de goede plek want zonder morren ging hij akkoord…..

Eenmaal in school stond de directrice als ontvangstcomité in de gang en het enige wat ik hoefde te zeggen was “39,2”. En ja, deze directrice was zo aardig om mijn eigenwijze dochter te melden dat ze de cito ook kan inhalen en nu dus gewoon weer naar huis moest gaan! Ik blij, Annika toch ook wel blij weer op huis aan.

Eenmaal thuis bleek Kim al opgehaald te zijn. Dus was ik nog meer blij met dat rustige begin van de dag waarin ik ook haar tas al had ingepakt. Zou toch wat wezen naar school gaan zonder eten en drinken….

Tot 10 uur ijverig aan de telefoon gehangen, want soms zijn zieke kindertjes eigenlijk best handig. Ze hangen en liggen en ik kan gewoon bellen…. Allerlei afspraken gemaakt, verzet en/of afgezegd.  Gaat opeens de telefoon dat Kim zich echt niet lekker voelt of ze alsjeblieft gehaald kan worden.

Dus om 10 uur de HELE auto krabben naar de psz om om 11 uur weer thuis te zijn met een zieke Kim, inmiddels lag Ziva ook al weer te slapen en lagen Robert en Annika gezamenlijk naar de een of andere film te kijken.

‘s Middags hebben Robert en ik nog een tijdje liggen slapen waarna het om vijf uur toch echt tijd werd om met het eten bezig te gaan. Omdat Marcel en Chantal allebei uit eten gingen zouden het aardappelen, spinazie en vissticks worden. Maar aangezien ik de hele middag had liggen slapen en Marcel niet wist dat dat op de planning stond werd het een beetje anders door gebrek aan spinazie en aardappelen.

  1. een minizakje krieltjes ( 450 gram)
  2. 12 vissticks
  3. 1 pot sperziebonen.

Tijdens het koken begon ik toch nog even te twijfelen of ik het ziek zijn niet te rigoureus had ingeschat en of het niet gewoon veel en veel te weinig zou zijn. Na overleg met Annika en D’mitri besloten om het eerst zo te laten en eventueel als toetje tosti’s te eten….

Maar wonderbaarlijk genoeg was onze in STEELPANNETJES gekookte maaltijd dus echt ruimschoots genoeg! We hadden zelfs nog over……

DSCF0023

 

Ach ja zo is koken nog een keer makkelijk en snel!

dinsdag 5 februari 2013

Even een mini up-date…

 

En dan is januari eindelijk voorbij…. Echt waar ik voel me al helemaal blij worden van drie straaltjes zonneschijn! Ons huis staat zo bijzonder dat wij dus ook helemaal GEEN zon in huis hebben in januari. Waarschijnlijk heeft dit ook een groot effect op de manier waarop ik me voel in die maand.

Vanmorgen heb ik heerlijk uiensoep staan koken met mijn rug helemaal in de zon, en vanmiddag konden we al op 6 schuttingplanken zonlicht tellen…. Dus ja, nog heel even en dan is het echt voorjaar!

Ondertussen hebben er vijf kinderen helemaal geen last van een winterdip die gaan gewoon stug door met dat wat ze altijd doen. Gelukkig wel, moet je je even voorstellen hoe gezellig het zou worden als we alle acht een hele maand ons humeur op    –10 hebben staan….

Vijf kinderen, dit klopt helaas is Chantal blijkbaar ook gevoelig voor de maand januari, blijkbaar weet ook zij niet meer waar ze haar goede humeur verstopt heeft in die maand, het was hier dus regelmatig iets minder gezellig als wij gezamenlijk in één ruimte aanwezig waren…

Afgelopen weken hebben we netjes alle open dagen bezocht met Annika. De keuze is voor haar iets makkelijker geworden maar alsnog blijven er twee scholen over waaruit ze wil kiezen. Op de ene hebben ze ook Spaans en de andere lijkt haar “gewoon” leuk. Tja, daar valt weinig tegenin te brengen dus we wachten nog even met knopen doorhakken. Eerst is ze nu met een ernstig griephoofd aan het proberen om die citotoets tot een redelijk einde te brengen…. Ze is nu eenmaal elf en wil hem uit alle macht WEL maken. Vanmorgen heb ik haar dus om 12 uur uit school gehaald zodat ze na een ( pedagogisch verantwoorde) film nog heeft liggen dutten op de bank. Gelukkig begint ze nu langzaam wel te beseffen dat echt niet haar hele toekomst van die ene toets afhangt…..

Chantal is ondertussen ook al bijna weer jarig en loopt de hele dagen te strooien met verlanglijstjes en vragen wat ze zal gaan krijgen voor haar 15 de verjaardag…. JA DOEI CHANTAL IK GA HET HIER LEKKER OOK NIET ZEGGEN. Afgelopen week was ik namelijk met een vriendin van haar in gesprek over wat zij voor Chantal had gekocht en het was blijkbaar niet helemaal duidelijk dat wat ik zei niet aan Chantal werd doorverteld…. Ach, wel een fijn gevoel dat ik niet de enige ben met een kind die niks stil kan houden! Maar ja, door dit soort acties valt er spontaan weer een kado af.

En verder

  • Donderdag gaan we met Kim weer eens naar de KNO-arts zodat ze met een paar weken met mooie gekleurde buisjes in haar oren weer naar huis mag….
  • Robert wacht met smart op de hoogwerker die al onze dakpannen van het dak gaat halen in de hoop dat we van de lekkerij op zolder af zijn als ze weer opnieuw geplaatst zijn.
  • Ziva ligt nu kuchend en rochelend te slapen en zal waarschijnlijk het nieuwste griepslachtoffer worden.
  • D’mitri gaat vanaf maandag hardlopen.
  • Woensdag gaan zowel Marcel als Chantal uit eten, de ene met collega’s en de ander met de klas.
  • Volgende dinsdag word Chantal eerst echt 15 om dan ‘s avonds een valentijnsbal te hebben op school.

En dan is het alweer vakantie!

Time flies……