Geluk

 

Ondanks dat Robert, Kim en Ziva al bijna 3,5 zijn weet ik dat de periode van zwangerschap en bevalling hier nog steeds niet geheel een “eigen plek” ( pffff wat klinkt dat zwaar) hebben gekregen. Gewoon door een programma te kijken op tv over kleine kindjes op de nicu.

Ondanks dat wij toen we zwanger waren al “wisten” dat ze te vroeg geboren zouden worden.

Niks heeft ons toen kunnen voorbereiden op de tijd na de geboorte.

• De dagen dat ze in verschillende ziekenhuizen lagen.
• De nachtelijke telefoontjes over Kim die ziek was.
• De vele piepjes en belletjes.
• Ziva die gewoon vertikte om normaal een fles leeg te drinken.
• Het gevoel dat na al die weken de verpleging de kinderen beter kende dan wijzelf deden.
• De antipathie die ik nog steeds heb tegen desinfectiemiddelen.
• De druk om thuis een moeder te zijn en ook in het ziekenhuis te willen zijn.

Natuurlijk onze kinderen hebben het super gedaan, tijdens de zwangerschap, tijdens de geboorte en nu nog steeds. We hebben echt helemaal geen problemen met ze gehad. Ach, ze praten niet goed maar dat heeft niks met prematuur zijn te maken.

Wel besef ik nu dat we het misschien toch wel een beetje druk hebben…. Want het is niet dat we het er niet over willen hebben, het is niet dat we er nooit even over nadenken maar de tijd ontbreekt gewoon om eens rustig te bedenken wat er bijna 3,5 jaar geleden eigenlijk allemaal gebeurt is. Want ja er is toen veel gebeurt maar alles ging in zo’n sneltreinvaart dat we nog niet de helft hebben meegekregen. En als ze dan allemaal thuis zijn dan dendert die trein dus gewoon verder en wat je ook doet je kan niet anders als gewoon meerijden.

Wij denderen dus nog een tijdje door en uiteindelijk zal alles gewoon zijn plek krijgen alleen al door het besef dat wij superkinderen hebben en heel veel geluk!

 

 

 

Van boven naar beneden, Ziva een paar dagen oud. Robert voor de eerste keer in bad en Kim een paar dagen oud.