Alweer een vakantie die voorbij is.
Soms vraag ik me toch echt af waarom de tijd zo snel gaat. Kindertjes worden geboren en een half jaar later worden ze alweer 15! Door de blog van iemand anders te lezen “weet” ik opeens weer hoe die ctg’s gingen bij een drielingzwangerschap. Door de zoekopdrachten te lezen die bij deze blog staan weet ik opeens weer hoeveel vragen we hadden toen D’mitri naar de taaltrein moest.
Maar ook weet ik weer hoe ziek Chantal is geweest toen ze 4 was. Weet ik door het zien van “oude” foto’s weer hoe mager Annika was toen ze een rare vergroeiing op haar strottenhoofd had. En als ik dan verder terugdenk weet ik weer hoe afgrijselijk zenuwachtig ik was toen mijn eigen verstandskiezen eruit gehaald gingen worden. Hoeveel zorgen ik me gemaakt heb toen Marcel met een klaplong in het ziekenhuis terecht kwam.
Ook beslissingen die ooit gemaakt zijn. Kinderen van basisschool A naar school B doen, verhuizen naar de andere kant van de stad ( en dus kinderen naar basisschool C doen.) Simpele besluiten, fiets met of zonder trapondersteuning nadat ik jarenlang niet had gefietst. Wel of geen auto voor de deur hebben staan.
Grappige dingen, zoals een huis met op de muren geverfde strepen, ander huis met blokken behang in twee kleuren. De vouwwagen die we ooit hadden, de eerste stacaravan, een tourcaravan en dan nu de tweede stacaravan…
Annika die stralend haar zwemdiploma laat zien na het behalen ervan en D’mitri die jaren later echt niet op de foto wil met dat papiertje. Chantal en Annika die tegelijkertijd leren skeeleren. Chantal die kon fietsen toen ze net 3 was en D’mitri die bijna 5 was en het toen vroeg genoeg vond om te gaan fietsen.
Als je er even voor gaat zitten komt het allemaal terug en dan is er zoveel gebeurt en zoveel gedaan in de afgelopen jaren dat het misschien ook maar goed is dat je regelmatig denkt dat het allemaal zo snel gaat. Stel je voor dat je elk moment van de dag al die herinneringen door je hoofd hebt gieren….. pfffff alleen van het idee kan ik al moe worden.
Gelukkig zijn ze er dus allemaal nog wel het is alleen af en toe even graven naar al die verschillende herinneringen. Misschien wel om er daarna dubbelop van te kunnen genieten!
Inderdaad als je even nadenkt komt het soms gewoon terug...
BeantwoordenVerwijderenEn ongelooflijk gewoon hoe snel de tijd gaat. Mijn oudste wordt begin maart 16. Echt ongelooflijk!
Je hebt gelijk: je maakt bergen mee met die kids....maar wat gaat de tijd toch snel! Veel te snel!
BeantwoordenVerwijderenHerinneringen zijn er altijd maar je zet ze in een boekenkast in je hoofd, ze raken niet kwijt ze komen op gezette tijden gewoon terug in je gedachten.
BeantwoordenVerwijderenDe oudste hier is nu ook 15 die lag 3 maanden oud met hersenvlies ontsteking in het ziekenhuis, nu is mijn kleine neefje zo oud en merk ik dat ik daar aan terug denk.
Hetzelfde als ik nu de bevalling en zwangerschap van de tweeling herbeleef indertijd wist ik niet dat ik een tweeling kreeg nu weet ik wel dat ik er 3 krijg deze zwangerschap is bijna zonder complicaties die van toen had er heel veel achteraf wel logisch maar toch....
Ik vind het geweldig om te zien dat je als moeder van een groot gezin de dingen net zo ervaart als dat ik soms doe!
Wij bekeken gisteravond foto's van de afgelopen 7 jaar. Zoveel dingen die we alweer een beetje vergeten waren, kwamen weer boven. Mooi en soms moeilijk om te zien en te beseffen wat we meegemaakt hebben. Maar wat wel duidelijk is; wat gaat het snel!!
BeantwoordenVerwijderen