Weg is weg.

 

Zo na een dag die wat langer is geworden dan ik van te voren gepland had toch nog geprobeerd de usb stick te vinden waar dat minikaartje inpast die in mijn telefoon zit….

Vanmorgen ben ik namelijk met Kim naar de KNO geweest. Hand in hand zijn we heen gelopen. Nou ja, het lopen deed ik. Kim is gewoon drie dus die

• sprong,
• huppelde
• probeerde sneeuw in haar mond te vangen
• sprong nog een keer
• viel een keertje
• trok haar handschoenen uit
• wilde niet verder zonder handschoenen aan
• dramde net zolang totdat die volgens haar goed zaten
• sprong nog maar eens
• vond zowaar witte strepen op het zebrapad
• viel nog een paar keer

en toen moesten we al naar binnen want we waren er al…..

Na een half uurtje wachten mochten we dan bij de dokter naar binnen. Waar Kim echt heel goed meewerkte. De dokter mocht in allebei haar oren kijken en ook nog in haar mond! Zelfs de meisjesdokter ( sorry co-assistent officieel) mocht in één oor kijken!

Binnen vijf minuten stonden we weer buiten en nadat ze bij de balie het goede Hommema kind met bijpassende voorletters en geboortedatum hadden gevonden was de afspraak snel gemaakt. Eind van de maand krijgt Kim buisjes….

Omdat Kim dus zo goed had meegewerkt en het inmiddels 12 uur geweest was hebben wij dit met ons tweeën gevierd met een stuk aarbeienkwarktaart…. Kim was in zo’n goed humeur dat ik bijna mijn hele telefoonkaart nu vol heb met Kim foto’s.

• Kim alleen
• Kim op de stoel
• Kim onder stoel
• Kim met taart
• Kim met taart in de mond
• Kim met leeg schoteltje
• Kim met muts
• Kim met sjaal
• enz. enz. enz.

Ja, en die had ik jullie graag willen laten zien maar dan zal ik dus eerst nog heel hard moeten zoeken naar een heel klein kaartje welke in een klein plastic ripzakje verpakt zit, welke dus ook gewoon bij de pc hoort te liggen maar in geen velden of wegen te vinden is.

Ja, weg is weg en in dit geval is weg dus ook pech……