zaterdag 2 juni 2012

Monsterlijke schatjes…..

 

Mijn favoriete moment van de dag is toch echt ‘s avonds na tien uur. Gewoon heerlijk rustig niks doen. Geen gezeur en geschreeuw. Geen gemama of wat dan ook. Gewoon even lekker niks.

Zeker na een dag als vandaag waar ik ze eigenlijk allemaal wel om zes uur al wel op bed had willen gooien. En ja, gooien want er zat geen greintje aardigheid meer in mij.

Waar er aan de ene kant voordelen zitten aan zes kinderen met totaal verschillende leeftijden zitten daar natuurlijk evenveel nadelen aan.

Zo werd ik vanmorgen helaas wakker van de wekker. Ik weet dat die dingen gemaakt zijn om dat te doen maar vind het toch een stuk fijner als ik hem uit kan doen voordat hij afgaat en dan gewoon omdat ik al wakker ben. Op de slaapkamer van Robert, Kim en Ziva was het inmiddels al groot feest. Naar aanleiding van het geluid wat ik door de babyfoon hoorde toch gewoon maar besloten om toch eerst koffie te gaan drinken. Achteraf ook een hele goede keuze. Robert heeft namelijk besloten dat hij “de Hulk” wil worden en had alle matrassen en bed bodems die hij los kon krijgen ergens anders neergelegd. Kim en Ziva lagen inmiddels op een matras half onder een bed te kijken wat hij allemaal aan het doen was.

Als de hulk echter officieel Robert heet dan is hij niet groen maar heeft wel pindakaas in zijn oren. De hele dag is hij doorgegaan met dingen slopen, gooien, nee schreeuwen, gillen, dingen slopen en nog wat gooien. Ondertussen afgewisseld met een gil bui, proberen de gordijnen naar beneden te trekken en nog wat slopen en gooien.

Tja, en als rechtgeaarde zussen doen Kim en Ziva natuurlijk gezellig mee. Gelukkig waren die vandaag nog een klein beetje te corrigeren tot redelijk sociaal toelaatbaar gedrag…..

En natuurlijk bestaan zulke “Robert heeft pindakaasoren” dagen wel vaker maar dan hebben er niet nog een paar kinderen vrij. Nu stond Robert links te gillen terwijl D’mitri rechts stond te zeuren over een computerspelletje. Omdat er even geen tijd was voor D’mitri besloot hij monstertje te gaan spelen met Robert. Nu kunnen die twee als echte jongens al redelijk monsterlijk doen zonder dat ze er iets mee bedoelen maar nu……

Nadat Chantal thuis was werd het gezeur van D’mitri richting ons wel minder maar voerde het geschreeuw van Chantal en D’mitri gezamenlijk de boventoon. En omdat je nooit iets verkeerd doet als je veertien bent beland ik dan weer eens in een discussie over niks onderwijl ik ook probeer Robert normaal te laten doen en D’mitri rustig te laten zijn.

Gelukkig word het elke dag weer tien uur en kan ik ze met heel veel liefde naar boven sturen en bij de jongsten nog even weer de dekens rechttrekken … ze zijn echt heel lief als ze slapen….

En ja dan weet ik het weer al deze monstertjes zijn heel erg lief. Wat ze ook doen ( of niet doen) het zijn mijn monsters en ze blijven leuk!!!

 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.