Volgens mij kent elke moeder wel die angst dat als je met je kind die overduidelijk iets mankeert naar de dokter gaat er niks meer aan de hand is als je er uiteindelijk bent. Dit is mij al regelmatig overkomen en elke keer voel ik me weer knullig en overbezorgd.
Naast dat zoiets kan gebeuren kan ik er nu iets nieuws aan toevoegen. Wat nu als ze gewoon niet meewerken, en niet zomaar even niet willen maar echt niet willen meewerken…. Echt waar ik voelde me afgelopen week bij dokter weer eens enorm knullig.
Robert moest even voor controle naar de oogarts. Thuis zat hij vol praatjes en op de fiets was het ronduit gezellig. Op het moment dat we echter de ziekenhuis deuren doorgingen ging er een slot op zijn lippen die niet meer open te krijgen was.
Drie kwartier wachttijd in de speelhoek zonder dat hij ook maar 1 woord heeft gezegd. Ik zal eerlijk zijn het was me nog niet eens echt opgevallen. Het nadeel van kinderen met een spraakgebrek….
Maar okay, eindelijk worden we dan opgeroepen en mogen we naar binnen. Robert buigt zijn hoofd diep, loopt de uitgestoken hand voorbij en loopt zo hard mogelijk door. Ik ken mijn zoon goed genoeg dat hij in zo’n bui dan maar even op schoot moet. Helaas mocht dat deze keer ook niet baten. Echt de hele trukendoos werd opengetrokken maar Robert was echt niet van plan om ook maar een woord te zeggen. In zijn handen was inmiddels beton gekropen dus aanwijzen werd ook veel te moeilijk.
Tja, en daar zit je dan met je goed gedrag, bij de oogarts met een peuter in NEE-stand.
Gelukkig kon ze er wel om lachen maar ik hoop toch echt dat hij over een half jaar besluit om toch even iets te gaan doen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.