Toch ben ik nu weer in de valkuil van de Hollandse mentaliteit gevallen. Nadat ik mezelf nog wel zo belooft had om toch echt te gaan kijken of ik mijn kinderen zonder het “klagen over het weer” zou kunnen opvoeden.
Afgelopen week was er dan ook wel heel veel water naar beneden gekomen maar ondanks dat kon ik het toch redelijk voor mezelf houden.
Zelfs als Ziva in zo’n diepe plas ging staan dat het water bij haar laarzen naar binnen liep. Of als Robert eerst zijn broek uit zijn laarzen trok om daarna door het natte gras en bijbehorende plassen te gaan rennen. Kim schijnt niks zo leuk te vinden als met een schone broek van een natte glijbaan te gaan en zelfs dat ging me goed af.
Bij al dit soort dingen werd één enkele grens getrokken. Omkleden pas als we weer naar binnen gaan. ( wassen lijkt hier misschien een hobby maar is het echt niet!) Dit vinden mijn peuters echt niet leuk maar een volgende plas laat ze gelukkig hun natte voeten weer vergeten waardoor de krijs/gil en huilbuien niet echt lang duurden.
Vandaag was ik het echter zo zat dat ze in de 500 meter van de peuterspeelzaal naar huis alle drie hun schoenen nat hadden en moddervlekken op mijn broek hadden gesmeerd. Dat ik toen ze de schommels zagen meteen zei; “niet op de schommels, die zijn nat en dat is vies”. Dit werd door alle drie mijn moddermonsters meteen beaamd.
Bijna meteen nadat de eerste riep “eeg, ies” ( regen is vies) schoot me te binnen dat ik zou proberen om ze dat niet aan te leren. Dat ik zou proberen om ze te leren dat ook regen er gewoon bij hoort en ze niet het plezier wat ze in dat soort weer hebben zou afpakken.
Nu maar hopen dat ze mij mijn ene fout zullen gaan vergeven en morgen gewoon weer lekker door de plassen gaan rausen…..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.