Kon het maar altijd zo zijn…..

 

Hoe ouder je word hoe moeilijker je het krijgt. Je gaat nadenken over het “hoe” en “waarom” en ook over “wat anderen zullen denken”.

Moet ik me bijvoorbeeld druk gaan maken over mijn schrijffouten en eventuele rare zinsbouw of zal ik dat naast me neerleggen. Degene die zich er aan stoort kan me mailen en dan wil ik het eventueel wel veranderen. Geen bericht is goed bericht, toch?!

Zal ik me er druk over maken hoe het hier in huis gaat alleen omdat het bij anderen in huis nu eenmaal anders gaat? Tja, soms wel, soms niet…..

Maar toch

• ik zal nooit twee verschillende sokken aantrekken.
• probeer ik kleding aan te trekken die redelijk bij elkaar passen.
• ben ik altijd overal op tijd.
• zal ik mijn kinderen proberen “toonbaar” de deur uit te laten gaan.

Dus ja, ik houd net als de rest van de wereld rekening met dat wat “sociaal toelaatbaar gedrag” is. Pas me aan op bepaalde punten terwijl andere punten voor mij niet ( of minder ) interessant zijn.

Hoe anders is dat als je twee jaar oud bent. Als je twee bent

• ga je lekker gillen als je boos bent.
• gooi je met je eten als het niet lekker is.
• spreek je altijd met je gehele lichaam.

Maar ook,

• als je als meisje met jongensdingen wilt spelen doe je dat.
• als je moe bent ga je lekker achter de bank liggen.

En als laatste,

• ALS JE VIND DAT JE EEN PRINSES BENT DAN BEN JE DAT!

 

Dus ja, eigenlijk ben ik poepiegroenjaloers op al die heerlijke vrijheden van peuters!