Eigenlijk is het maar raar.
Nadat D'mitri jaren geleden niet ging praten en naar speciaal onderwijs moest om hem een handje te helpen, vonden we dat heel erg.
Wat hadden we fout gedaan.
Wat hadden we anders moeten doen.
Hoe hadden we dit kunnen voorkomen.
Is er iets mis met hem en wat dan.
Al dit soort vragen bleven heel lang door ons hoofd spoken.
Zelfs toen we hem van enkele woorden toen hij drie was hoorden groeien naar drie woord zinnetjes toen hij vier was. Bleef ergens het schuldgevoel. Toen echt duidelijk was dat hij het niet ging redden op regulier onderwijs was dat zelfs nog even een slag in het gezicht. Terwijl wij op dat moment dachten dat we ons er gewoon bij neergelegd hadden dat D'mitri een ernstig spraakgebrek had.
Andersom ging het net zo.
Toen D'mitri vorig jaar uitstroomde van cluster 2 onderwijs naar gewoon regulier onderwijs was dat weer doodeng. Gaat hij het redden. Zullen andere kinderen hem wel verstaan. Doen we er wel goed aan.....
Maar nu, nu heb ik voor alledrie mijn jongste kinderen de aanmeldformulieren voor "de taaltrein" in huis. Nu vraag ik me af wanneer ze eindelijk hun indicatie gaan krijgen. Nu vraag ik me af wanneer ze eindelijk zullen kunnen starten....
Hoe anders staan wij er tegenover bij Robert, Kim en Ziva.
Natuurlijk denken we wel eens "het valt wel mee" of "ze gaan vanzelf praten in plaats van gillen". Maar door een middagje buiten en even te luisteren naar een achterbuurmeisje weten we het weer.
Onze kinderen gaan niet uit zichzelf praten.
Onze kinderen hebben daar wat hulp bij nodig.
En het allerbelangrijkste!!!!!
NEE, ze zijn niet gek, ze hebben gewoon een SPRAAKGEBREK!!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.