donderdag 31 mei 2012

Weer eens die genen……

 

In een grijs verleden, zolang geleden dat ik nog gezellig bij mijn moeder woonde. Dus ja, heeeeel lang geleden.

Maar okay, in die tijd had mijn moeder een huis waarvan niet helemaal duidelijk was hoe de woonkamer nu moest worden ingericht. Zo kwam je beneden en stond de bank links om een paar uur later opeens weer rechts te staan.

Blijkbaar was dat huis zo moeilijk in te richten en gebeurde dit zo vaak dat het kon gebeuren dat ik als ik thuiskwam van school gewoon op de bank ging zitten om pas een tijdje later door te hebben dat hij ‘s morgens ergens anders had gestaan.

Ach, hier houd je geen trauma aan over maar het blijft wel leuk om te vertellen….

Nu komt alleen het huidige “probleem”. Blijkbaar woon ik in een huis waarvan de woonkamer haast niet in te richten is. Blijkbaar verander ik de woonkamer zo vaak dat het niet meer opvalt.

Vanmiddag kwam namelijk eerst een vriendin van Annika beneden. Ze zat vol verbazing om zich heen te kijken en vroeg zich hardop af hoe ik dat zo snel voor elkaar had gekregen. ( tja, oefening baart kunst…en wat hulp van Robert)

Nu komt Annika even later beneden en gaat op haar gemak op de bank zitten……

Dus ja, ook in dit geval valt de appel weer eens niet ver van de boom.

woensdag 30 mei 2012

ik wil, ik wil, wat jij ook hebt!

 

Jarenlang heb ik het stom gevonden. Jarenlang vond ik het maar raar. Zelfs als familie leden het deden vroeg ik me af waarom en er waren momenten dat ik dacht “’t zal wel”.

Bij deze neem ik mijn gedachten allemaal terug. Soms kom je er gewoon niet onderuit. Soms is het gewoon kiezen voor de makkelijke weg. Even geen gedoe over iets simpels als een t-shirt of schoenen. Geen ik, ik, ik, want het maakt gewoon niet uit.

Natuurlijk valt het bij onze kinderen extra op. En word er nu tegen mij gereageerd met dezelfde opmerkingen die ik zelf gedacht heb. Maar stiekem is het ook wel schattig. Een identieke tweeling die dezelfde kleding draagt.

En nee, ze zullen haast nooit helemaal dezelfde kleding dragen ( al was het alleen maar omdat ik dan zelf teveel moet nadenken) maar om nou gedoe te hebben over een paar schoenen. Nee, dan maar zo!

 

abc (54)

 

maandag 28 mei 2012

En toen was het vakantie…….

 

Ik weet heel goed hoe het hoort, echt waar. Als je eenmaal moeder bent hoor je een hekel te hebben aan verjaardagsfeestjes, margedagen en vakanties.

Bij mij gaat dat toch net even anders. Verjaardagsfeestjes vind ik gewoon leuk. Tenminste zolang ze het thuis willen vieren. Een ritje naar het zwembad laat ik met heel veel liefde aan manlief over. Ook van bowlen of de ballenbak word ik echt niet blij. Al die dingen buiten de deur zorgen alleen voor veel herrie ( en bijbehorende hoofdpijn) en ruzie tussen kinderen. Nee doe mij maar een “thuisfeestje” gewoon met kadootjes verstoppen en cake versieren. Simpele spelletjes doen en gewoon leuke dingen doen samen.

Volgende punt zijn dan de margedagen. Natuurlijk heb ik geen rekening te houden met werk e.d. en dat maakt het veel makkelijker maar wat is er nou fijner als “zomaar” op woensdag geen wekker te hoeven zetten omdat er even een dagje vrij gepland is! Even stap op de plaatst en eventueel naar een pretpark kunnen gaan waar het dan eens een keer niet druk is!

Laatste punt op mijn lijstje zijn de vakanties. Ik vind ze heerlijk! Weer GEEN wekker, lekker rustig aan doen. Beetje zwemmen, beetje wandelen, beetje niksen enz. enz. enz.. Ze kunnen me niet lang genoeg duren!

Maar dat laatste schijnt nu dan toch echt in het water te vallen. Met 3 kinderen op de peuterspeelzaal, 2 kinderen op de basisschool en 1 op het voortgezet onderwijs hebben ze nooit meer tegelijk vakantie. Nu was er sowieso al een rare planning gemaakt op de scholen. Weekje vrij, weekje school, hemelvaart weekend vrij, weekje school en dan na Pinksteren  een week vrij. Dus denken dat je even lekker op vakantie kon gaan zat er al niet echt in maar nu moet Chantal de hele week na Pinksteren wel naar school en is de rest vrij. Nu ben ik dus thuis en moet wel een wekker zetten. Bijkomend nadeel is dat Chantal het woord “stil” nog steeds moet vinden in het woorden boek en de woonkamer om 7 uur waarschijnlijk gewoon vol zit.

Dus dit word gewoon een vakantie zonder vakantiegevoel. Een vakantie waarbij ik gewoon non-stop doorga met als enigste verschil dat er 5 kinderen thuis zijn die wel een vakantie willen maar die een moeder hebben die zich nog helemaal in het idee vakantie moet gaan zetten.

Ach, nog 9 jaar en 3 maanden en dan hebben we geen kinderen meer op de basisschool…….

 

 

 

 

woensdag 16 mei 2012

Klagen moet je leren….

 

Het is me weer eens duidelijk geworden dat er met de opvoeding toch af en toe iets mis gaat. Hier in huis zijn we niet vies van klagen, we zijn tenslotte Nederlanders dus; het zit ons in de genen.

Op het moment dat ik in een supermarkt kom is het het standaard onderwerp en echt het is nooit goeds, te warm, te koud, te nat, te droog. Als ras klagers hebben we het altijd over het weer en we zijn het er nooit mee eens……

Ergens in de opvoeding van onze kinderen gaat er dus echt iets mis. Want er is eigenlijk niks zo fijn voor mijn kinderen onder de 12 als , regen, sneeuw, hitte, hagel of wat voor weer dan ook……

Van elke vorm van weer kunnen ze binnen enkele seconden de pluspunten opnoemen.

Dus om tegemoet te komen aan de wensen van mijn kinderen probeer ik inmiddels maar iets minder Nederlands te zijn. Ga ik nu ook proberen om op dit soort dagen naar buiten te gaan. Alleen al om toch te kijken of dat ene stukje misschien niet alleen de genen is maar ook gewoon opvoeding…..

De eerste resultaten van dit kleinschalige onderzoek zullen over ongeveer 10 jaar bekend zijn!

 

Foto-0016

D’mitri fiets zo hard mogelijk zodat het water goed hoog komt.

 

Foto-0020

Kim vind modder ook erg fijn maar wel alleen onder haar laarzen en niet aan haar handen.

 

Foto-0018

Robert, Kim en Ziva gezamenlijk aan het kijken waar deze plas nu het diepste is.

dinsdag 8 mei 2012

Bijna een hobby……

 

Toen wij hier 2,5 jaar geleden kwamen wonen hadden we een slaapkamerindeling gemaakt die volgens ons prima zou werken.

Op basis van die indeling van de slaapkamers is toen alles behangen en geverfd. Iedereen had een plek die paste bij degene die er sliep.

Na enkele maanden kwam de klacht van Annika en Chantal dat ze hun slaapkamer te donker vonden dus werden ze verhuisd naar een andere kamer. De grootste omdat ze daar toch met z’n tweeën moesten slapen.

Robert, Kim en Ziva verhuizen naar een kamer aan de voorkant.

Weer een paar maanden later zijn we al het gedoe van Annika en Chantal zo zat dat we Annika weer terug naar de zolder laten gaan en Chantal de slaapkamer aan de voorkant krijgt. Hierdoor verhuizen Robert, Kim en Ziva dus weer naar de grootste slaapkamer.

Uiteindelijk wonen we hier 1,5 jaar en word het weer warm. Zo warm dat de slaapkamer van Robert, Kim en Ziva regelmatig temperaturen van tegen de 30 graden aangeeft. Aangezien dit ons niet heel gezond lijkt verhuizen Robert, Kim en Ziva wederom naar voren en Chantal dus ook naar de grote slaapkamer aan de achterkant.

De kamer aan de voorkant was inmiddels behangen met verschillende soorten pre-puber behang. Dit gaat er dus af en de hele kamer word   (saai) wit. Al het babybehang gaat er in de grote slaapkamer ook af en ook deze word gewoon wit. ( je plakt maar wat posters op)

Robert, Kim en Ziva vinden dat behang echter niet zo leuk zodat ze al binnen een maand beginnen met het er weer af te halen.

Nu, na 2,5 jaar heb ik dus wederom de behangkrabber gevonden en de potten verf.

Nu hoop ik wel dat het iets langer mag blijven zitten ( al heb ik er een hard hoofd in!)

zondag 6 mei 2012

art. 7 op nr. 79.

 

Echt waar, in beginsel ben ik het helemaal eens met art. 7 van de Nederlandse Grondwet. Sta ik geheel achter het idee waar dit artikel voor staat. Maar…..

  • Als je op nr. 79 woont en nog niet bevoegd bent om je stem uit te brengen,
  • Als je op nr. 79 woont en je overal mee bemoeit,
  • Als je op nr. 79 woont en altijd wilt doen wat jij wilt,
  • Als je op nr. 79 woont en je superheelergeigenwijs gedraagt.

Op die momenten kan dat hele artikel de boom in. Op die momenten telt er geen art. 7 meer voor alle leden van dit gezin maar alleen voor 18 plussers.

Wat dus eigenlijk gewoon betekent dat als ik je vraag om iets te doen dus gewoon bedoel dat je dat zonder weerwoord ook gewoon even doet maar het even heb verpakt in een vriendelijke woordkeuze.

Wat dus ook betekent dat als je ergens geen zin in hebt je dat niet eerst een half uur lang hoeft te gaan melden om het daarna te gaan doen met het meest lange en chagrijnige gezicht dat je maar kan vinden.

Wat dus ook betekent dat je soms gewoon hebt te luisteren naar wat wij te vertellen hebben zonder dat wij belang hebben bij een preek.

Natuurlijk betekent het ook dat wij soms onze grenzen zullen verleggen maar wel op de tijden die ons geschikt lijken en niet op de tijden die welke 18 minner hier in huis ook maar in gedachten heeft.

Dus echt waar, ik vind het een mooi art. dat art. 7 maar onder mijn dak is nog steeds moeders wil wet!

Ach nog 16 jaar en dan zijn ze allemaal 18 plus……. ( maar afwachten wat dat weer voor discussies te weeg gaat brengen!)

 

zaterdag 5 mei 2012

Leuk?????? Een festival!!!!

 

 

Sinds wij in dit huis wonen wil ik elk jaar toch naar het bevrijdingsfestival. Het is nog geen kwartier lopen dus een makkelijk uitje om met de hele familie heen te gaan. Met bijkomend voordeel dat er geen risico is dat mijn fiets gejat word en er geen torenhoog parkeergeld betaald hoeft te worden….

Gisteren ben ik alvast begonnen met te melden dat ik naar het stadspark toe zou gaan. Dochter 1 begon meteen met de tegenvraag “moet ik ook mee?”. Dochter 2 begon meteen “is dat leuk”. Zoon 1 riep meteen “ik blijf thuis”. Gelukkig hebben de jongste drie gewoon nog geen stem. Eigenlijk hebben de twee daarboven ook geen stem maar ik geef ze toch graag het gevoel dat ze in dit soort dingen toch wat mee te beslissen hebben…..

Vanmorgen begon het eigenlijk meteen al.

  • Chantal zou gaan folders vouwen. ( okay, dat mag) 
  • Annika en logé willen wel mee maar dan alleen als we naar de speeltuin gaan. ( echt niet dat kan de volgende keer wel, wat met twee heerlijk chagrijnige gezichten word beloond)
  • D’mitri wil op de computer de wii of de ds. ( niet zeuren, als jij 14 bent mag je ook thuis blijven)
  • Kim en Ziva laten zich zowaar redelijk aankleden als ik zeg dat we weg gaan.
  • Robert wil niet mee en plant zich pontificaal op de bank om aan te geven dat hij geen zin heeft. (Na een niet pedagogisch verantwoorde aanpak heeft hij gewoon zijn kleren aan)

Uiteindelijk dus toch richting stadspark. We zijn de straat nog niet uit of we komen een papa tegen. Voor Kim en Ziva is het feest compleet. Papa heeft een kar bij zich en die kan je heel goed duwen. Helaas voor hun moeten we toch een stukje verder. Na een kleine omweg, een bijna aanrijding tussen een auto, Annika en Ilse en een fietser en D’mitri, komen we uiteindelijk toch in het stadpark aan. Om de stemming van “we moeten mee maar er is toch niks aan” te keren slaan we maar meteen linksaf naar de kinderafdeling. Na enige twijfeling kwam er dan toch de reactie….. HET IS HIER LEUK!

Annika en Ilse hebben kratten gestapeld, gezamenlijk hebben ze gespeeld in speelkunstwerken, Annika en Ilse hebben anderhalf uur in de rij gestaan om vier minuten in een bal op het water te liggen. Ilse kwam Maaike nog tegen, ik kwam nog iemand tegen die ik al heel lang niet had gezien, Robert, Kim en Ziva hebben drie miljoen bloemen geplukt en zijn zeven miljoen keer de fietskar in en uit geklommen. D’mitri heeft redelijk geduldig samen met met mij en Robert, Kim en Ziva gewacht tot Annika en Ilse eindelijk uit die waterbal kwamen. D’mitri kent geloof ik half Groningen want die was aldoor in gesprek met mensen.

Ik kon het toch niet laten en heb ze nog wel even verteld dat het wel heel stom is zo’n bevrijdingsfestival!

 

 

Foto-0036

 

Foto-0056

Foto-0060